Aniel Botha: Wordsmith
Kortverhale
Die rok
Mense gaan soek graag die antwoorde op die moeilike vrae in hulle verlede – miskien omdat dit makliker is as die oorsaak by iemand of iets anders lê, al is dit dan nou net ’n uitgediende weergawe van jouself. Maar daar was niks in my jeug om my voor te berei op wat later sou kom nie. Dit maak nie saak hoeveel ek daar gaan rondkrap het nie (en Dokter R hét gekrap), nie eens met die perfekte visie van ’n terugblik kon ek antwoorde daar vind nie.
Simfonie
Louise luister gewoonlik na popmusiek terwyl sy kos maak, maar vandag verruil sy dit vir Mozart se simfonie nommer 40 in G mineur. Mozart is glo goed vir ‘n baba se breinontwikkeling. Nie dat daar op sewe weke al ‘n brein sal wees nie. Of ore nie. Nogtans, dit kan nie skade doen om nou reeds die goeie gewoonte te vestig nie. Sy neurie saam met die aaanvanklike donker note van die strykers in die eerste beweging terwyl sy die spek in die pan braai, sit solank die water op vir die pasta. Sy maak vanaand tagliatelle alfredo – Nico se gunsteling. Hulle het immers goeie nuus om te vier.
Kraak
My ouers is geskei toe ek nege jaar oud was en my stiefpa het my gemollesteer. Hierdie deel van die storie is myne en – as ‘n mens die statistieke kan vertrou – een in tien ander kinders s’n.
Toe ek oud genoeg was om my eie besluite te kon neem, het ek met terapie die krake toe gepolifilla, dit liggies afgeskuur en toe die hele besigheid met ‘n paar lae nuwe verf bedek. So goed soos nuut.
Maar voor ek my kon kry, het die krake weer vir my gegrynslag, soos die mure van ‘n huis wat op kleigrond gebou is. Voete van klei, ek.